Eerst de shitshow, dan de goednieuwsshow

Hadden onze beleidsmakers naar de ‘weersvoorspellingen’ van de mobiliteitsexperts moeten luisteren? Misschien ... Of zouden ze er intussen gewoon op rekenen dat Jan met de pet alle ellende tegen de verkiezingen wel weer vergeten zal zijn? Laten we ons vangen door dit soort cynische, politieke marketing of stemmen we dit jaar voor echte oplossingen?

Is het van niet willen of niet kunnen? Katrien van Politiek PR vermoedt alvast dat de ivoren toren onze politici al te vaak selectief blind maakt. Het weze hen echter niet vergeven, dat ze niet inzien dat er wel degelijk mensen rekenen op openbaar vervoer. Dat er mensen bestaan die hun kinderen niet met de auto naar school (willen) brengen. Dat ouders zich doodongerust maken over het risico dat hun oogappels lopen om doodgereden te worden. En dat niet iedereen zomaar apps en ticketautomaten kan gebruiken. Ach, het is misschien wat veel voor die arme beleidsmakers om in één legislatuur te bevatten, laat staan op te lossen of nog maar recht te trekken wat al jaren scheef loopt.

De groeiende reflex van trek-uw-plan-en-als-dat-niet-lukt-is-het-uw-eigen-schuld beschadigt stilaan alle aspecten van onze samenleving. Sociale woning? Geen werk? Schuift u dan maar achteraan aan. Openbaar vervoer? Enkel als hyperefficiëntie de norm is. Onderwijs? Een bonussysteem zal het allemaal wel oplossen. Een loket? Maar mevrouw, daar is tegenwoordig een app voor... Het wordt van langsom normaler om je luidop af te vragen of mensen wel écht zo weinig opties hebben om ergens te geraken, of nog erger, wel écht arm of hulpbehoevend genoeg zijn om van een kwaliteitsvolle dienstverlening of sociale zekerheid te mogen genieten.

Maar er zijn lichtpuntjes. Het gaat weer ergens over. Openbaar vervoer (of het gebrek eraan) gaat weer over de tongen. We gaan vaker dan vroeger met de fiets naar het werk. Ondanks alle hindernissen zijn er dappere ouders die hun kinderen met de fiets naar school brengen. En het aantal OV-gebruikers ligt weer op het niveau van voor corona. Wil dat zeggen dat al die brave zielen gewoon te rap tevreden zijn? Toch niet. Maar de cynicus in ons speelt wel met het idee om al die goeie mensen op een keer te vragen om dan maar eens massaal in de auto kruipen, op 9 juni of op 30 oktober. Eens kijken of iedereen dan aan zijn stemplicht kan voldoen.

En toch zijn ze er, die goei. Beleidsmakers met een visie die verder reikt dan de volgende stembusgang, om maar iets te zeggen. Die durven zeggen dat er geen gemakkelijke oplossingen bestaan voor moeilijke problemen. En dat die oplossingen misschien ook niet door iedereen gedragen of toegejuicht zullen worden. Maar dat ze desalniettemin staan voor een beleid dat ervoor zorgt dat er straks nog een leefbare wereld overblijft voor mensen van alle slag en niet alleen voor de happy few. Een wereld met Vision Zero nul verkeersdoden. Met een rechtvaardig sociaal vangnet. Met klimaatrobuuste infrastructuur. Zonder vervoersarmoede en mét duurzame vervoersmiddelen die iedereen de kans geven om te geraken waar hij of zij moet zijn. De oplossingen zijn gekend, laat ons er samen aan werken Een warme oproep aan het algemene gezond verstand om de verontwaardiging van januari niet te vergeten als we straks gaan stemmen. Voor de goei uiteraard. Voor zij met échte oplossingen, met lak aan symptoombestrijding en vastgeroeste systemen.