Afscheid van een auto
Een leven zonder eigen auto: Hoe begin je daaraan? Ook collega Jan had even nodig om in te zien dat hij die eigen wagen misschien dan toch niet echt helemaal, of toch niet altijd, soms nodig had. Of wel? De twijfel is nog niet helemaal weg, zijn Citroën Berlingo is dat intussen al wel. Dit is zijn verhaal van een aangekondigd afscheid.
Niet van vandaag op morgen
Ik miste het toneelstuk met de gelijknamige titel waarover de collega’s behoorlijk enthousiast waren. Maar goed, vanaf 28 januari 2022 wordt mijn leven een beetje dat toneelstuk. Want die dag ging onze privéauto, een lelijke maar handige Citroën Berlingo, onherroepelijk de deur uit. Volgens sommigen een blijspel, de meerderheid denkt dat het een drama wordt. Ik denk: als wij het kunnen, dan zijn er zeker nog die dat kunnen én gewoon ook zouden moeten doen.
Er was niet 1 moment waarop we de beslissing namen. We, dat is mijn vriendin en ik, en ook wel onze twee belhamels van 6 en 9 jaar. Voor die laatste was en is in de auto zitten een opdracht, een noodzakelijk kwaad. Onze kleinste is maar wat blij dat die stinkauto eindelijk weg is. Rijtechnisch nog prima in orde, maar alle auto-onderdelen die autorijden ietwat comfortabel maken, hadden na 20 jaar intensief gebruik de geest gegeven.
Het besluitvormingsproces heeft, zoals dat gaat in de meeste democratieën, lang geduurd, heel lang. Er moest eerst een fiets komen waarmee we alle kinderen inclusief winkelwaar mee konden vervoeren. Na lang wikken en wegen, gingen we voor een longtail Yuba Mundo. De kinderen vinden het nog steeds een topaankoop. En wij eigenlijk ook. Het gevolg was dat onze oude roetbak nog meer stilstond, maar tegelijkertijd ook beschikbaarder was dan ooit tevoren. En dus werd er toch weer mee gereden. Het leek op al die momenten ook vaak de enige optie, of dat geloofden we althans heel graag. Dus toch maar houden dan?
Als we dit willen waarmaken, zo besloot mijn vriendin, moet jij ook een vervoermiddel hebben waarmee je gemakkelijk noodzakelijke verplaatsingen kan en wil doen. Bij Tom, de beste fietsenmaker van het land en bovendien een erkend ambachtsman, kocht ik een elektrische Raleigh met Bosch-motor. Een toppertje: licht lopend, net genoeg power én scherp geprijsd.
En de auto, die stond vanaf dan nog meer stil. Familiebezoek in Limburg, eens naar het containerpark, grote aankopen: daarvoor mocht ie nog eens van stal.
Het besluitvormingsproces heeft, zoals dat gaat in de meeste democratieën, lang geduurd, heel lang.
Keuring of niet?
Bij de technische keuring waren ze verbaasd dat hij het zo lang volhield, zonder grote mankementen. Bij de laatste blijde ontvangst van het alom bekende groene uitnodigingskaartje, viel het ineens op ons hoofd. Gaan we die auto nog wel laten keuren? Née dus, dat gingen we niet doen. Gevolg: binnen een maand mochten we niet meer legaal de baan op met dat ding. En toen ging het snel.
We bekeken en bespraken alternatieven zoals particulier autodelen en Cambio, stippelden treinreizen uit, gingen met de bus naar het ziekenhuis … Ik haalde mijn oude regenpak dat ik gebruikte toen ik nog met m’n Suzuki Bandit reed, vanonder het stof. Bleek dat nog behoorlijk comfortabel te fietsen ook. Onder de kerstboom lagen warme handschoenen en een buff. En in de kerstvakantie konden we rustig de tijd nemen voor al onze verplaatsingen.
Knopen doorhakken
Ik nam ondertussen ook de tijd om nog eens een boek te lezen. Het werd ‘Het Recht van de Snelste’ van Thalia Verkade en Marco te Brömmelstoet ook gekend als de Fietsprofessor. Ik had dat gekregen als bedankje voor mijn deelname aan het Fietsforum van Fietsberaad. Een fijn geschreven boek maar niet heel erg wereldschokkend voor iemand die in de mobiliteitswereld werkt. En toch. Na de laatste pagina, klaarde het op in mijn hoofd. Ik was het zodanig eens met de stellingen in het boek dat de cognitieve dissonantie gewoon te groot werd. Als Cathy Macharis in De Standaard voorstelt om je auto een maand aan de kant te laten staan – een geweldig idee waar we met Mobiel 21 in 2022 een hele campagne rond gaan bouwen – dan doen wij daar gewoon een schepje bovenop: Die auto heeft hier geen plaats meer. Dezelfde dag stond hij te blinken ‑nou ja- op een aantal veilingsites.
Ondertussen is Cambio, na enkele mailtjes van onze kant, neergestreken in ons dorp. Nog een bescheiden start, 4 kleine wagens op 10 minuten fietsen van ons huis. De instap was snel gefikst, de eerste Cambio-rit was dolle pret voor de twee jongste clanleden. Kijk mama, muziek in de auto! En we kunnen onze playlist afspelen! Hij stinkt nog wel een beetje, maar niet zo erg meer, riep de kleinste.
Gerelateerde inzichten
Het Nieuwe Parkeren: jouw kompas voor beter parkeerbeleid
Integraal parkeerbeleid is een hefboom, met positieve effecten voor onze leefbaarheid, verkeersveiligheid, ruimtelijke kwaliteit en mobiliteit. In een whitepaper biedt Mobiel 21 lokale en Vlaamse beleidsmakers een kompas om werk te maken van zo'n integraal parkeerbeleid.
Onze brief aan Annick De Ridder, de nieuwe Vlaamse minister voor Mobiliteit
De eed is afgelegd, het nieuwe Vlaamse regeerakkoord ligt er. Tijd voor een brief aan minister voor Mobiliteit en Openbare Werken, Annick De Ridder. Over draagvlak en gevonden politieke moed voor meer duurzame mobiliteit.
Meer straten op mensenmaat
We tonen hoe geweldig straten zijn als er meer plaats is voor mensen en minder voor auto's. Straten op mensenmaat met ruimte voor ontmoeting, spel, natuur, adem en rust. Enfin, straten om in te leven, dus.