Ga verder naar de inhoud

Afscheid van een auto

Autovrij leven
Opinie

Een leven zonder eigen auto: Hoe begin je daaraan? Ook collega Jan had even nodig om in te zien dat hij die eigen wagen misschien dan toch niet echt helemaal, of toch niet altijd, soms nodig had. Of wel? De twijfel is nog niet helemaal weg, zijn Citroën Berlingo is dat intussen al wel. Dit is zijn verhaal van een aangekondigd afscheid.

Niet van vandaag op morgen

Ik miste het toneel­stuk met de gelijk­namige titel waarover de collega’s behoor­lijk ent­hou­si­ast waren. Maar goed, vanaf 28 jan­u­ari 2022 wordt mijn lev­en een beet­je dat toneel­stuk. Want die dag ging onze privéau­to, een lelijke maar hand­i­ge Cit­roën Berlin­go, onher­roe­pelijk de deur uit. Vol­gens som­mi­gen een bli­jspel, de meerder­heid denkt dat het een dra­ma wordt. Ik denk: als wij het kun­nen, dan zijn er zek­er nog die dat kun­nen én gewoon ook zouden moeten doen.

Er was niet 1 moment waarop we de besliss­ing namen. We, dat is mijn vriendin en ik, en ook wel onze twee bel­hamels van 6 en 9 jaar. Voor die laat­ste was en is in de auto zit­ten een opdracht, een noodza­ke­lijk kwaad. Onze kle­in­ste is maar wat blij dat die stinkau­to ein­delijk weg is. Rijtech­nisch nog pri­ma in orde, maar alle auto-onderde­len die autori­j­den iet­wat com­fort­a­bel mak­en, had­den na 20 jaar inten­sief gebruik de geest gegeven.

Het besluitvorm­ing­spro­ces heeft, zoals dat gaat in de meeste democ­ra­tieën, lang gedu­urd, heel lang. Er moest eerst een fiets komen waarmee we alle kinderen inclusief winkel­waar mee kon­den ver­vo­eren. Na lang wikken en wegen, gin­gen we voor een long­tail Yuba Mun­do. De kinderen vin­den het nog steeds een topaankoop. En wij eigen­lijk ook. Het gevolg was dat onze oude roet­bak nog meer stil­stond, maar tegelijk­er­tijd ook beschik­baarder was dan ooit tevoren. En dus werd er toch weer mee gere­den. Het leek op al die momenten ook vaak de enige optie, of dat geloof­den we althans heel graag. Dus toch maar houden dan?

Als we dit willen waar­mak­en, zo besloot mijn vriendin, moet jij ook een ver­vo­er­mid­del hebben waarmee je gemakke­lijk noodza­ke­lijke ver­plaatsin­gen kan en wil doen. Bij Tom, de beste fiet­sen­mak­er van het land en boven­di­en een erk­end ambachts­man, kocht ik een elek­trische Raleigh met Bosch-motor. Een top­pert­je: licht lopend, net genoeg pow­er én scherp geprijsd.

En de auto, die stond vanaf dan nog meer stil. Fam­i­liebe­zoek in Lim­burg, eens naar het con­tain­er­park, grote aankopen: daar­voor mocht ie nog eens van stal.

Het besluitvorm­ing­spro­ces heeft, zoals dat gaat in de meeste democ­ra­tieën, lang geduurd, heel lang.

Jan Christiaens

Keuring of niet?

Bij de tech­nis­che keur­ing waren ze ver­baasd dat hij het zo lang vol­hield, zon­der grote manke­menten. Bij de laat­ste bli­jde ont­vangst van het alom bek­ende groene uitn­odig­ingskaart­je, viel het ineens op ons hoofd. Gaan we die auto nog wel lat­en keuren? Née dus, dat gin­gen we niet doen. Gevolg: bin­nen een maand mocht­en we niet meer legaal de baan op met dat ding. En toen ging het snel.

We bekeken en besprak­en alter­natieven zoals par­ti­c­uli­er autode­len en Cam­bio, stip­pelden trein­reizen uit, gin­gen met de bus naar het zieken­huis … Ik haalde mijn oude regen­pak dat ik gebruik­te toen ik nog met m’n Suzu­ki Ban­dit reed, vanon­der het stof. Bleek dat nog behoor­lijk com­fort­a­bel te fiet­sen ook. Onder de ker­st­boom lagen warme hand­schoe­nen en een buff. En in de ker­st­vakantie kon­den we rustig de tijd nemen voor al onze verplaatsingen.

Knopen doorhakken

Ik nam onder­tussen ook de tijd om nog eens een boek te lezen. Het werd ​‘Het Recht van de Snel­ste’ van Thalia Verkade en Mar­co te Bröm­mel­stoet ook gek­end als de Fiet­spro­fes­sor. Ik had dat gekre­gen als bedankje voor mijn deel­name aan het Fiets­fo­rum van Fiets­ber­aad. Een fijn geschreven boek maar niet heel erg wereld­schokkend voor iemand die in de mobiliteitswereld werkt. En toch. Na de laat­ste pag­i­na, klaarde het op in mijn hoofd. Ik was het zodanig eens met de stellin­gen in het boek dat de cog­ni­tieve dis­so­nantie gewoon te groot werd. Als Cathy Macharis in De Stan­daard voorstelt om je auto een maand aan de kant te lat­en staan – een geweldig idee waar we met Mobiel 21 in 2022 een hele cam­pagne rond gaan bouwen – dan doen wij daar gewoon een schep­je bovenop: Die auto heeft hier geen plaats meer. Dezelfde dag stond hij te blinken ‑nou ja- op een aan­tal veilingsites.

Onder­tussen is Cam­bio, na enkele mailt­jes van onze kant, neergestreken in ons dorp. Nog een beschei­den start, 4 kleine wagens op 10 minuten fiet­sen van ons huis. De instap was snel gefikst, de eerste Cam­bio-rit was dolle pret voor de twee jong­ste clan­le­den. Kijk mama, muziek in de auto! En we kun­nen onze playlist afspe­len! Hij stinkt nog wel een beet­je, maar niet zo erg meer, riep de kleinste.

Gerelateerde inzichten

Whitepaper

Het Nieuwe Parkeren: jouw kompas voor beter parkeerbeleid

Integraal parkeerbeleid is een hefboom, met positieve effecten voor onze leefbaarheid, verkeersveiligheid, ruimtelijke kwaliteit en mobiliteit. In een whitepaper biedt Mobiel 21 lokale en Vlaamse beleidsmakers een kompas om werk te maken van zo'n integraal parkeerbeleid.

Duik in de whitepaper
Opinie

Onze brief aan Annick De Ridder, de nieuwe Vlaamse minister voor Mobiliteit

De eed is afgelegd, het nieuwe Vlaamse regeerakkoord ligt er. Tijd voor een brief aan minister voor Mobiliteit en Openbare Werken, Annick De Ridder. Over draagvlak en gevonden politieke moed voor meer duurzame mobiliteit.

Verder lezen
Autovrij leven

Meer straten op mensenmaat

We tonen hoe geweldig straten zijn als er meer plaats is voor mensen en minder voor auto's. Straten op mensenmaat met ruimte voor ontmoeting, spel, natuur, adem en rust. Enfin, straten om in te leven, dus.

Verder lezen