Afscheid van een auto

Ik miste het toneel­stuk met de gelijk­namige titel waarover de collega’s behoor­lijk ent­hou­si­ast waren. Maar goed, vanaf 28 jan­u­ari 2022 wordt mijn lev­en een beet­je dat toneel­stuk. Want die dag ging onze privéau­to, een lelijke maar hand­i­ge Cit­roën Berlin­go, onher­roe­pelijk de deur uit. Vol­gens som­mi­gen een bli­jspel, de meerder­heid denkt dat het een dra­ma wordt. Ik denk: als wij het kun­nen, dan zijn er zek­er nog die dat kun­nen én gewoon ook zouden moeten doen.

Er was niet 1 moment waarop we de besliss­ing namen. We, dat is mijn vriendin en ik, en ook wel onze twee bel­hamels van 6 en 9 jaar. Voor die laat­ste was en is in de auto zit­ten een opdracht, een noodza­ke­lijk kwaad. Onze kle­in­ste is maar wat blij dat die stinkau­to ein­delijk weg is. Rijtech­nisch nog pri­ma in orde, maar alle auto-onderde­len die autori­j­den iet­wat com­fort­a­bel mak­en, had­den na 20 jaar inten­sief gebruik de geest gegeven.

Het besluitvorm­ing­spro­ces heeft, zoals dat gaat in de meeste democ­ra­tieën, lang gedu­urd, heel lang. Er moest eerst een fiets komen waarmee we alle kinderen inclusief winkel­waar mee kon­den ver­vo­eren. Na lang wikken en wegen, gin­gen we voor een long­tail Yuba Mun­do. De kinderen vin­den het nog steeds een topaankoop. En wij eigen­lijk ook. Het gevolg was dat onze oude roet­bak nog meer stil­stond, maar tegelijk­er­tijd ook beschik­baarder was dan ooit tevoren. En dus werd er toch weer mee gere­den. Het leek op al die momenten ook vaak de enige optie, of dat geloof­den we althans heel graag. Dus toch maar houden dan?

Als we dit willen waar­mak­en, zo besloot mijn vriendin, moet jij ook een ver­vo­er­mid­del hebben waarmee je gemakke­lijk noodza­ke­lijke ver­plaatsin­gen kan en wil doen. Bij Tom, de beste fiet­sen­mak­er van het land en boven­di­en een erk­end ambachts­man, kocht ik een elek­trische Raleigh met Bosch-motor. Een top­pert­je: licht lopend, net genoeg pow­er én scherp geprijsd.

En de auto, die stond vanaf dan nog meer stil. Fam­i­liebe­zoek in Lim­burg, eens naar het con­tain­er­park, grote aankopen: daar­voor mocht ie nog eens van stal.

Bij de tech­nis­che keur­ing waren ze ver­baasd dat hij het zo lang vol­hield, zon­der grote manke­menten. Bij de laat­ste bli­jde ont­vangst van het alom bek­ende groene uitn­odig­ingskaart­je, viel het ineens op ons hoofd. Gaan we die auto nog wel lat­en keuren? Née dus, dat gin­gen we niet doen. Gevolg: bin­nen een maand mocht­en we niet meer legaal de baan op met dat ding. En toen ging het snel.

We bekeken en besprak­en alter­natieven zoals par­ti­c­uli­er autode­len en Cam­bio, stip­pelden trein­reizen uit, gin­gen met de bus naar het zieken­huis … Ik haalde mijn oude regen­pak dat ik gebruik­te toen ik nog met m’n Suzu­ki Ban­dit reed, vanon­der het stof. Bleek dat nog behoor­lijk com­fort­a­bel te fiet­sen ook. Onder de ker­st­boom lagen warme hand­schoe­nen en een buff. En in de ker­st­vakantie kon­den we rustig de tijd nemen voor al onze verplaatsingen.

Ik nam onder­tussen ook de tijd om nog eens een boek te lezen. Het werd ​‘Het Recht van de Snel­ste’ van Thalia Verkade en Mar­co te Bröm­mel­stoet ook gek­end als de Fiet­spro­fes­sor. Ik had dat gekre­gen als bedankje voor mijn deel­name aan het Fiets­fo­rum van Fiets­ber­aad. Een fijn geschreven boek maar niet heel erg wereld­schokkend voor iemand die in de mobiliteitswereld werkt. En toch. Na de laat­ste pag­i­na, klaarde het op in mijn hoofd. Ik was het zodanig eens met de stellin­gen in het boek dat de cog­ni­tieve dis­so­nantie gewoon te groot werd. Als Cathy Macharis in De Stan­daard voorstelt om je auto een maand aan de kant te lat­en staan – een geweldig idee waar we met Mobiel 21 in 2022 een hele cam­pagne rond gaan bouwen – dan doen wij daar gewoon een schep­je bovenop: Die auto heeft hier geen plaats meer. Dezelfde dag stond hij te blinken ‑nou ja- op een aan­tal veilingsites.

Onder­tussen is Cam­bio, na enkele mailt­jes van onze kant, neergestreken in ons dorp. Nog een beschei­den start, 4 kleine wagens op 10 minuten fiet­sen van ons huis. De instap was snel gefikst, de eerste Cam­bio-rit was dolle pret voor de twee jong­ste clan­le­den. Kijk mama, muziek in de auto! En we kun­nen onze playlist afspe­len! Hij stinkt nog wel een beet­je, maar niet zo erg meer, riep de kleinste.