Mobiliteit is kinderspel

Ja, onze kinderen zijn ons dierbaar. Maar vooral omdat we in hen de toekomstige generatie volwassenen zien. Kinderen zijn volwassenen in spe. Onvolwassen, kwetsbaar en nog niet in staat om mee te draaien in de volwassen samenleving. Omdat ze zo kostbaar en kwetsbaar zijn, moeten we ze beschermen. En omdat ze nog niet helemaal passen in de volwassen samenleving moeten we ze volwassen normen en waarden bijbrengen en controleren. Die controle marginaliseert hen als sociale categorie.

In de wereld van de planners, ontwerpers, beheerders en bestuurders zitten kinderen duidelijk niet mee aan tafel. Waar is de stem van de kinderen die als geen ander weten waar het schort en waar dus oplossingen mogelijk zijn?

In het boek ​‘Dwalen met een doel: Lokaal kiezen voor kindvriendelijkheid’ schreven we met Mobiel 21 het hoofdstuk over kindvriendelijke mobiliteit. En hoe gemeenten via slimme planning actieve mobiliteit en openbaar vervoer kunnen ontwikkelen om echt werk te maken van autonome mobiliteit voor kinderen en jongeren. Want autonomie, en niets anders, moet dé toetssteen worden bij mobiliteitsbeslissingen. In het boek delen nog tientallen andere specialisten hun inzichten en voorstellen voor een kindvriendelijke leefomgeving. Het zou verplichte literatuur moeten zijn voor iedereen die werkt aan een toekomstbestendig beleid. In dat opzicht is het ​‘Label kindvriendelijke steden en gemeenten’ voor lokale besturen zeker een stap in de goede richting.

Kinderen vertrouwen geven … We vinden het al niet gemakkelijk, en dat wordt zelfs nog heel wat moeilijker als we spreken over kinderen met speciale behoeften. Toch is ook hier weer een sleutelrol weggelegd voor autonomie. Het is gemakkelijk om de wantoestanden met de busdiensten voor leerlingen uit het buitengewoon onderwijs met strenge woorden te veroordelen. Het is een ander paar mouwen om er ook echt fundamenteel iets aan te veranderen. En dan kan je niet zonder het perspectief van de kinderen en jongeren, van hun ouders en begeleiders.

Met Mobiel 21 werken we in 3 pilootregio’s (Leuven, Roeselare en Antwerpen) mee aan oplossingen. Met mobiliteitscoaches, het betrekken, informeren en overtuigen van ouders. We trachten vooral de sterke leerlingen, voor wie andere opties mogelijk zijn, van de bussen te halen. Op die manier worden de ritten minder lang voor leerlingen die niet zonder dat busvervoer kunnen.

Als we het nu allemaal eens zouden bekijken door de ogen van een kind? Hoeveel vriendelijker, veiliger en leefbaarder zouden onze steden en dorpen dan worden? Als we eerlijk zijn, is mobiliteit eigenlijk kinderlijk eenvoudig. Volwassenen moeten wel eens ophouden met het standpunt van een kind als te simpel, waardeloos of kinderachtig af te doen. En dan rijst de vraag of wij volwassenen klaar zijn om kinderen te beschouwen als mobiliteitsexperts van het zuiverste kaliber. Als we durven mee te kijken door de ogen van kinderen én hen mee uitnodigen aan de tekentafel, dan komen daar sowieso ideeën uit die het voor iedereen onderweg veiliger en aangenamer maken. En wie schrik heeft dat ze gewoon meer speeltuinen willen, die slaat de bal jammerlijk mis. Want ook die zijn een verzinsel van volwassenen om kinderen onder een glazen stolp te zetten en weg te houden van de levensgevaarlijke verkeerssituaties die de grote mensen zelf hebben gecreëerd.